fot. Zuzanna Mazurek
Mam jakiś dziwny do uchwycenia problem z tym spektaklem. O ile podoba mi się idea przyświecająca powstaniu „Men’s Talk”, o tyle sam spektakl pozostawia mnie z poczuciem głębokiego niedosytu. Jak czytamy na stronie internetowej Collegium Nobilium: „Tekst przedstawienia wyłonił się w trakcie kilku miesięcy rozmów, improwizacji, warsztatów”. I rzeczywiście odczuwalny jest tu brak konkretnego ujęcia dramaturgicznego, które uczyniłoby ten spektakl bardziej jednorodnym.
Tytuł jest szczerą i osobistą próbą rozliczenia się
ze stosunku do wyznawanych wartości, systemu edukacji artystycznej,
środowiska teatralnego, płci jako konstruktu polityczno-obyczajowego – czytamy
na witrynie akademickiego teatru. I rzeczywiście wiele w tej opowieści historii,
anegdot i przemyśleń dotyczących życia, relacji międzyludzkich, a przede
wszystkim sztuki ze szczególnym uwzględnieniem kina i teatru. Pomniki są od
tego, żeby je obalać i niejako z tej myśli wychodzą liczne to mniej, to
bardziej zgryźliwe uwagi w kierunku polskich scen teatralnych czy ich
najsławniejszych person. W tej przestrzeni wyraża się wspomniana przez twórców
próba refleksji nad kondycją pokolenia,
dla którego dotychczasowe normy i ograniczenia stają się niewystarczające.
| fot. Zuzanna Mazurek |
Dalej odnajdujemy również próby rozważenia przytoczonych na stronie Collegium Nobilium pytań. Czym jest męskość? Jak buduje się tożsamość i czy w tym procesie wymagana jest figura autorytetu / mistrza? Odpowiedzi na te zagadnienia w „Men’s Talk” są raczej lapidarne i ograniczają się do kilku istotnych sugestii. Większość z nich zamyka się właściwie w kreacji postaci Macieja Łączyńskiego – z pełną odwagą i dystansem rozgrywającego swoją queerowość. Jedno z jego podstawowych pytań brzmi: „Czy gej może zagrać w teatrze tylko geja”? Odpowiedź ma charakter bezpośredni i jest raczej łatwa do przewidzenia. Ta próba wyrwania się z pewnego stereotypu jest silnie wyeksponowana, szczególnie w drugiej części przedstawienia.
Brzmi to wszystko bardzo sensownie, ale żeby zyskać pełen
ogląd „Men’s Talk” kilka słów należy poświęcić formie spektaklu i jego
dramaturgii. Przedstawienie GRUPY KALIFORNIA, współtworzonej przez trójkę
występujących tutaj studentów aktorstwa, ma rzecz jasna charakter stosunkowo
minimalistyczny – przynajmniej jeśli chodzi o scenografię, bo wiele jest w nim
form aktorskiego rzemiosła (m.in. step czy taniec). Pewnego rodzaju dysharmonia
panuje w końcówce spektaklu, w której przerwany zostaje dotychczasowy tryb
rozgrywania akcji, pojawia się kamera wykonująca mocne zbliżenie na usta i
twarz mówiącego Dominika Rubaja, chwilę później na opuszczonej scenie zostaje
jedynie Maciej Łączyński, który monologuje cytując tekst Nosowskiej z utworu
Hey „Moja i Twoja nadzieja”, powtarzając wielokrotnie „Nic naprawdę nic nie
pomoże, jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości”, a na końcu żegna widzów szczerze
dziękując im za przybycie.
fot. Zuzanna Mazurek
Młodzi studenci aktorstwa pokazali, że tkwi w nich potencjał.
Do mnie szczególnie przemówiła charyzma i nieustannie przeszklone oczy Adama
Szustaka, choć niewątpliwie największe wyzwanie, być może również osobiste,
stało przed Maciejem Łączyńskim. Wielką zaletą spektaklu były fragmenty
taneczne – szczególnie drugi, niezwykle sensualny i emocjonalnie wymowny. Jako
fan Piotra Fronczewskiego trudno mi nie docenić jego quasi obecności w tym przedstawieniu. Mimo wszystko uważam, że przy
dramaturgicznym ułożeniu i wyczyszczeniu tekstu „Men’s Talk” spektakl mógłby na
tym tylko zyskać, a ta forma „męskiego objaśniania sobie świata” trafiłaby w
moje najczulsze punkty.
Konrad Pruszyński
konradpruszynskiofficial@gmail.com
fot. Zuzanna Mazurek
Komentarze
Prześlij komentarz